Do You Own the Gods?
#184DaysOfWitchcraft Day 4
ย้อนเวลากลับไปสมัยที่หมอสองยังเลือดร้อน ชอบชวนตีคนอื่นเขาไปทั่ว มีครั้งหนึ่งที่เพจดูดวงชื่อดังมากเอาตราแห่งลิลิธไปทำวอลเปเปอร์แจก ซึ่งตอนนั้นก็ทำให้บรรดาสาวกของลิลิธลุกฮือขึ้นมาเหมือนกัน ทำนองว่า “ไม่สมควร”
ตอนนั้นผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน เทวีลิลิธเป็นเทพนารีที่ทรงอำนาจยิ่งใหญ่ การจะเข้าถึงพระนางไม่ใช่เรื่องง่าย การเอาตราของพระนางมาแปะโง่ ๆ บนมือถือจะช่วยสื่อถึงพระนางได้อย่างนั้นหรือ? ไม่มีทาง!
แน่นอนว่าผม Call Out การกระทำของเพจนี้ ในใจก็รู้สึกฟินเสียเต็มประดากับการทำหน้าที่พลเมืองดีของตัวเอง อนิจจา ผมไม่รู้เลยว่านี่จะเป็นหนึ่งในบทเรียนที่ล้ำค่าที่สุด และแพงที่สุดบทเรียนหนึ่ง
ผมเลื่อนดูหน้าฟีดของคนที่แชร์โพสต์ผมไปอย่างกระหยิ่มใจ โอ้ว มีคนเห็นด้วยกับผมตั้งเยอะแยะเห็นมั้ย
แต่มีน้องคนหนึ่ง ซึ่งยังเด็กมาก ๆ ผมจำแม่นเลย ไม่เห็นด้วยกับผม
“คุณเป็นเจ้าของลิลิธเหรอ?” น้องตั้งคำถาม “ลิลิธเป็นของคุณคนเดียวจริงดิ? อย่ามาตลกดีกว่า”
ตอนนั้นผมจำได้เลยว่าหน้าชา ทั้ง ๆ ที่น้องเค้าไม่ได้มาพูดใส่ตรงหน้า
ใครบางคนหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เสียงนั้นมาจากด้านหลังของผม ใกล้ ๆ หูราวกับใครคนนั้นกำลังชะโงกดูจอมือถือกับผมด้วย
“อา ลิลิธช่างเป็นสาวน้อยบอบบางเสียจริงนะ” เหมือนเสียงนั้นจะพูดต่อ “เลยต้องให้อัศวินขี่ม้าขาวมาปกป้อง ซึ้งใจจริง ๆ” แล้วเสียงนั้นก็หัวเราะต่อ
ผมจะไม่แปลกใจถ้านั่นคือเทวีลิลิธ
ใครเป็นเจ้าของเทพเจ้า? คุณหรือ? ผมหรือ? ใครหรือ?
ไม่ ไม่มีใครเป็นเจ้าของเทพเจ้า ไม่มีใครถือสิทธิ์ขาดในเวทมนตร์และจิตวิญญาณแต่เพียงผู้เดียว ไม่มีเลย เทพเจ้าเป็นของใครก็ตามที่เทพเจ้าสนใจจะทำงานด้วย นี่เป็นเรื่องระหว่างคน ๆ นั้นกับเทพเจ้าเพียงสองฝ่าย คนอื่นนอกเหนือจากนี้คือคนเสือก
เหมือนที่แอนดรูว์ ชัมบลีย์พูดไว้นั่นล่ะ ถ้าเราเรียก แล้วเทพเจ้าขานรับ คนอื่นจะมายุ่งด้วยทำไมเล่า?
เหมือนในนิทานที่เคยได้ยิน ผมแสดงความโอหังอวดดีออกมา ผมยืดตัวขึ้นเหมือนจะไขว่คว้าหาสวรรค์ แต่เทพเจ้าก็กดหัวผมลง สอนให้รู้จักความอ่อนน้อมถ่อมตน
Lilith is a big girl. She needs no man to defend Her.
